جالب ترین چیز در مورد دوره سوال اغلب مواردی است که گفته نمی شود.

به عنوان مثال، هفته گذشته، اپوزیسیون رسمی حتی یک سوال در مورد تصمیم دولت فدرال مبنی بر اعطای 13 میلیارد دلار یارانه در دهه آینده به فولکس واگن برای کمک به راه اندازی و راه اندازی یک کارخانه بزرگ باتری در سنت توماس، انتاریو نپرسید. .

محافظه کاران ممکن است ادعا کنند که مسائل دیگری وجود دارد – اعتصاب بخش عمومی، بنیاد پیر الیوت ترودو – که توجه آنها را می طلبد. اما سکوت نسبی آنها به ویژه با توجه به سابقه تمسخر پیر پولیور آشکار بود.رفاه شرکت ها“

نه اینکه پویلیور در مورد این موضوع کاملاً سکوت کرده است – پس از اعلام جزئیات، رهبر محافظه کار از مسئول بودجه مجلس پرسید برای ارائه تحلیلی از معامله یک ماه پیش، زمانی که طرح اولیه یک توافق برای اولین بار گزارش شد، Poilievre نیز یک سری سوالات مهم را در توییتر ارسال کرد.

ترودو از آن توییت استفاده کرد هفته گذشته و عملا به رهبر محافظه کار جرأت کرد که با این توافق مخالفت کند. اما در این مرحله به نظر نمی رسد که Poilievre آماده انجام کارهای بیشتری از چانه زدن بر سر قیمت باشد.

پاسخ نسبتاً محدود پولیور را می‌توان به سیاست ساده نسبت داد. ممکن است محافظه‌کاران از محکوم کردن چیزی که برای مردم جنوب غربی انتاریو اشتغال ایجاد می‌کند متنفر باشند – در یک سواری که توسط یک نماینده محافظه‌کار برگزار می‌شود. مشارکت مشتاقانه دولت محافظه کار مترقی انتاریو نیز احتمالاً انتقاد از توافق را برای پولیور دشوارتر می کند.

اما رویکرد پویلیور به قرارداد فولکس واگن بسیار شبیه واکنش خاموش او به ارائه اعتبار مالیاتی دولت برای سرمایه گذاری در انرژی پاک است. در بودجه ماه گذشته، وزیر دارایی کریستیا فریلند بیش از 16 میلیارد دلار حمایت جدید برای شرکت ها و سرمایه گذاران اختصاص داد – اما Poilievre نتوانست نظری را جلب کند.

Poilievre با مخالفت با سیاست‌های دیگر برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای – از جمله قیمت‌گذاری کربن و مقررات سوخت پاک – ممکن است گزینه‌های کمی فراتر از حمایت از یارانه فناوری‌های پاک داشته باشد. تنها اشاره ای که رهبر محافظه کار تاکنون به برنامه آب و هوایی ارائه کرده است، اصرار او بر «تکنولوژی، نه مالیات» است. و در یک انجمن در ژانویه، پویلیور گفت که رویکرد او شامل “ایجاد انگیزه از طریق ابزارهای مالی“

اما شاید فقدان نسبی محکومیت طرف محافظه‌کار، منعکس‌کننده اجماع جدیدی در مورد حمایت دولت از صنعت باشد – چیزی که ممکن است به طور کلی به عنوان «سیاست صنعتی» تعریف شود.

سیاست صنعتی برنگشته است زیرا هرگز آن را ترک نکرده است

اگرچه استقبال صریح فریلند از سیاست صنعتی برخی از ابروها را به هم زده است، اما اشتباه است که بگوییم سیاست صنعتی «بازگشته است». هرگز واقعاً از بین نرفت، حتی اگر خود این اصطلاح از مد افتاده باشد.

در ژانویه 2021 می‌گوید: «در حالی که اصطلاح سیاست صنعتی در بیشتر سه دهه گذشته مورد استفاده قرار نگرفت. گزارش موسسه بروکفیلددولت‌ها هرگز از مداخله شدید در اقتصاد، در کانادا و جاهای دیگر دست برنداشتند. دولت‌های کانادا چه از طریق آژانس‌های توسعه منطقه‌ای، چه از طریق استراتژی‌های بخش، یا سیاست‌های منافع صنعتی منطقه‌ای، هدفشان ایجاد صنایع رقابتی و در عین حال اجتناب از تمرکز جغرافیایی ثروت و اشتغال بوده است.

توسط یک تخمین، دولت فدرال در سال 2015 14 میلیارد دلار به یارانه های تجاری اختصاص داد.

گفتن داستان کانادا بدون در نظر گرفتن نقشی که سیاست صنعتی ایفا می کند دشوار است – همه چیز از جان مکدونالد. سیاست ملی به حمایت و مشارکت دولت که به شروع توسعه شن های روغنی آلبرتا کمک کرد.

حتی دولت محافظه کار استیون هارپر نیز در نهایت به این امر متعهد شد میلیاردها دلار به جنرال موتورز و کرایسلر برای حفظ دو غول خودروسازی در پی رکود بزرگ.

“اگر به ساختمان خانه برگردید [Canadian Pacific Railway]آیا این سیاست صنعتی نبود؟ با گذشت زمان اپیلاسیون شده و از بین رفته است، اما فکر می کنم [that] پل بوته، استاد دانشکده بازرگانی آیوی، گفت: او به عنوان معاون ارشد وزارت صنعت فدرال در مذاکرات جنرال موتورز و کرایسلر شرکت کرد.

دولت محافظه‌کار سابق می‌توانست استدلال کند که وقتی دولت ایالات متحده تصمیم به حمایت از این دو شرکت گرفت، مجبور شد وارد عمل شود. همین موضوع را می‌توان در مورد اقدامات اخیر دولت لیبرال ترودو در پی قانون کاهش تورم جو بایدن، رئیس‌جمهور جو بایدن بیان کرد – هرچند ترودو روز جمعه به حضار در نیویورک گفت که این معامله در نهایت به چیزی بیش از پول ختم شد.

اما زمزمه های اخیر در مورد علاقه مجدد به سیاست صنعتی نیز پیش از تحولات بزرگ چند ماه اخیر است. آ مقاله منتشر شده توسط انجمن سیاست عمومی در آوریل 2020 – که توسط مشاوران سابق محافظه‌کار و لیبرال نوشته شده بود – خواستار “استراتژی صنعتی چالش‌محور برای کانادا” شد. گزارشی از مرکز کانادایی سیاست های جایگزین خواستار الف سیاست صنعتی سبز اکتبر گذشته

به نظر می‌رسد تغییرات اقلیمی مشکلی است که ممکن است به نقش فعال‌تری برای دولت‌ها در جهت دهی، کمک و تسریع یک گذار صنعتی نیاز داشته باشد – به خصوص به این دلیل که زمان بسیار کوتاه است. اما اولین قدم ممکن است صرفاً اذعان به این موضوع باشد که «سیاست صنعتی» ایده‌ای دور از ذهن نیست که با بازنشستگی سی‌دی هاو از بین رفت.

انتخاب “برنده و بازنده”

نویسندگان گزارش بروکفیلد می نویسند: «سخت است استدلال کنیم که سیاست صنعتی بسیار کمی در کانادا وجود داشته است. “اما به طور سنتی، تلاش‌های کانادا کمرنگ و ناهماهنگ بوده است. این تلاش‌ها در مورد اهداف سیاست شفاف نبودند – گاهی اوقات به این دلیل که هیچ‌کس نمی‌خواست بپذیرد که ما در وهله اول سیاست صنعتی را دنبال می‌کردیم.”

اگر همه اعتراف کنند که سیاست صنعتی در حال وقوع است، صحبت در مورد اهداف، استراتژی، آنچه که سیاست هوشمند را ایجاد می کند و چگونگی اندازه گیری موفقیت آسان تر خواهد شد.

آینده ممکن است شبیه صد معامله دیگر فولکس واگن نباشد – دولت فدرال احتمالاً نمی توانست از عهده آن برآید. اما ممکن است به معنای پذیرش این باشد که حمایت عمومی از صنعت می‌تواند ارزش تولید کند و این ایده که دولت‌ها نباید «برندگان و بازنده‌ها را انتخاب کنند» همیشه بیش از حد ساده انگارانه بود.

بوته گفت: سرمایه‌گذاری در شرکت‌های منفرد همیشه مستلزم ریسک است، زیرا تجارت مستلزم ریسک است. او پیشنهاد کرد که یک راه برای ارزیابی ارزش، تخمین میزان درآمد مالیاتی توسط یک پروژه معین است. البته اهداف سیاسی و اجتماعی – و اقدامات رقبا – نیز در این امر مؤثر خواهند بود، همانطور که به معنای واقعی کلمه بر سایر جنبه های سیاست عمومی در یک دموکراسی تأثیر می گذارند.

اما فراتر از صحبت در مورد “رفاه شرکت”، بحث هوشمندانه تری در مورد اینکه سیاست صنعتی خوب چگونه به نظر می رسد وجود دارد.