بر اساس تحقیقات جدیدی که فسیل‌های گیاهی کشف شده در این مکان را بیش از 50 سال پیش شناسایی کرد، زمانی بود که کوه برنابی و نواحی اطراف آن در امتداد سواحل جنوبی پیش از میلاد، منطقه‌ای گرمتر و کمتر کوهستانی بود که درختان نخل در آن رشد می‌کردند.

زمانی که دانشگاه سیمون فریزر در اواخر دهه 1960 ساخته می شد، رولف ماتیوز، گیاه شناس دیرینه، دانشجوی لیسانس بود و به جمع آوری ده ها فسیل گیاهی در مخازنی که در محل ساخت و ساز در معرض دید قرار گرفت، کمک کرد. قدمت این فسیل ها به حدود 40 میلیون سال پیش برمی گردد.

سپس SFU نمونه ها را در کابینت ها قفل کرد، جایی که تا حدود زیادی دست نخورده باقی ماندند.

ماتیوس که اکنون استاد دانشگاه و در گرگ و میش کار خود است، تصمیم گرفت فسیل‌های گیاهی را که به جمع‌آوری آن کمک کرده بود، دوباره ببیند.

ماتیوس گفت: “من فکر کردم، قبل از بازنشستگی، واقعاً باید چیزی در مورد این فسیل ها منتشر کنم. آنها هرگز منتشر نشده اند و واقعاً مطالعه نشده اند.”

ماتیوس و تیم تحقیقاتی وی تأیید کردند که این مجموعه حاوی ترکیبی از عناصر جنگلی نیمه گرمسیری و معتدل است که سرنخ هایی درباره آب و هوای کوه برنابی در گذشته های دور ارائه می دهد.

یافته ها در مجله منتشر شد مجله بین المللی علوم گیاهی در این ماه، به بررسی فسیل‌های گیاهی که به اواخر دوره ائوسن بازمی‌گردد، پرداخت. ائوسن از 55.8 تا 33.9 میلیون سال پیش به طول انجامید و به دلیل آب و هوای گرمتر خود شناخته شده است.

درخت نخل یک بار در قبل از میلاد؟

ماتیوس می گوید یک فسیل قابل توجه در این مجموعه یک تکه برگ خرما بود. درختان نخل را هنوز می توان در سال قبل از میلاد کاشت، اما آنها دیگر نمی توانند در این منطقه رشد کنند.

ماتیوس گفت: «اگر می‌خواهید با چه نوع آب و هوایی به ما می‌گویند در اینجا مطابقت داشته باشید، بهترین مسابقه جایی در اطراف کیپ فیر در ساحل شرقی ایالات متحده است.

ماتیوس می‌گوید دوره خنک‌کننده جهانی که پس از دوران ائوسن رخ داد، اجازه داد نخل‌های این منطقه به آرامی با درختان معتدلی مانند نارون و صمغ شیرین جایگزین شوند.

نخل‌ها می‌توانند آن را در اینجا تحمل کنند، اما آنقدر گرم و قابل تحمل نیست که بتوان آن را وارد جنگل کرد.

این تیم همچنین یک گل ادریسی و یک گل از یک گیاه منقرض شده مربوط به چوب باس را شناسایی کردند که بومی شرق آمریکای شمالی است.

“برخی از چیزهایی که پیدا شد به طرز شگفت انگیزی تعجب آور بود… این شامل برخی از گل ها و دانه های گیاهان است که در اینجا رشد نمی کنند و فقط در آسیا یا در شرق آمریکای شمالی یافت می شوند.”

ماتیوس همچنین خاطرنشان می کند که منطقه کوه برنابی در دوران ائوسن شبیه یک دشت سیلابی بود.

او می‌گوید: «این دشتی از سطح دریا در نزدیکی اقیانوس بود که رودخانه‌ها و برکه‌ها و مرداب‌هایی روی آن وجود داشت و از آنجا فسیل‌ها تولید شد.

“نگاهی اجمالی از … چیزهایی که ممکن است شبیه به آن باشند”

کندرا کریتز، استاد علوم زمین در دانشگاه بریتیش کلمبیا که در این مطالعه شرکت نداشت، می‌گوید یافتن نخل در محل فسیلی شواهد بیشتری از گرم و مرطوب بودن آب و هوای مترو ونکوور در آن دوره به دست می‌دهد.

کریتز گفت: “اگر به مکان هایی فکر می کنید که اکنون نخل ها به طور طبیعی رشد می کنند مانند کالیفرنیا، فلوریدا یا مکزیک، چیزی شبیه به آن را تصور کنید اما در بریتیش کلمبیا. بسیار گرم، بسیار مرطوب و متنوع است.”

کریتز می گوید مطالعه دوره هایی مانند ائوسن برای کمک به درک تغییرات آب و هوای امروزی مهم است. او می‌گوید که دوره ائوسن دارای سطوح بالایی از دی اکسید کربن بود که می‌توانست از افزایش سطوح امروزی خبر دهد.

“این نوع به ما یک نگاه اجمالی به ما می دهد که شاید چیزها چگونه به نظر می رسند، اما ما همچنین باید به یاد داشته باشیم که این قبل از وجود ما بوده است.”

کریتز می‌گوید که فعالیت‌های انسانی زمینه متفاوتی را برای گرم شدن آب و هوا ایجاد می‌کند، زمانی که حیوانات و گیاهان نمی‌توانند به راحتی در گذشته‌های دور حرکت کنند و سازگار شوند.

ماتیوس می‌گوید از اینکه فسیل‌هایی را که دهه‌ها پیش به جمع‌آوری او کمک کرده بود، دوباره بازبینی کرده است. این مطالعه به مربی فقید او که بر حفاری نظارت داشت، رابرت سی. بروک اختصاص داده شده است.

ماتیوس گفت: «خوشحالم که در نهایت توانستم با کمک همکارانم تحلیل داستان را به پایان برسانم.

باید سال‌ها پیش این کار را می‌کردم، اما به من بسته بود.»