در دنیای بی ثبات تجارت رستوران، ماندگاری بیش از یک دهه می تواند یک دستاورد بزرگ باشد.

و اگر پس از بیش از شش دهه هنوز در اطراف هستید – باید رازی برای موفقیت شما وجود داشته باشد.

در اینجا سه ​​نقطه نیوبرانزویک وجود دارد که پس از این همه سال هنوز محبوب هستند، همه مکان هایی که همه واقعاً نام شما را می دانند.

میخانه راک کریس

کریس راک در مرکز شهر مونکتون شصتمین سال کسب و کار خود را جشن می گیرد و اگر تعجب می کنید دو سال از بازیگر و کمدین کریس راک پیرتر است. مردم محلی تمایل دارند آن را سنگ کریس تلفظ کنند.

این میخانه که در سال 1963 افتتاح شد، به نام بنیانگذارانش نامگذاری شده است: کریس شابان، که خود مدیریت ماهیگیر مبارز – قهرمان بوکس ایوون دورل – و چارلز (راکی) استون، که توسط تالار مشاهیر ورزشی نیوبرانزویک به عنوان “بنیانگذار” توصیف شده است. پدر فوتبال در مونکتون.

میخانه کم نور حتی در بعد از ظهر پنجشنبه شلوغ است، زیرا مشتریان جلوی شیرهای آبجو در بار می نوشند یا در میزهای چوبی گرد جلوی میز بیلیارد غذا می خورند. عکس‌های سیاه و سفید بزرگ از گذشته مونکتون روی دیوارهای چند VLT آویزان است. کارکنان و مشتریان با نام کوچک یکدیگر را صدا می کنند.

جیمز بوشل مالک می گوید یکی از رازهای ماندگاری 60 سال ایجاد یک رابطه عالی بین کارکنان و مشتریان است. مورد دیگر وفاداری شدید به مردم محلی است – هم مردم و هم به برندها.

بوشل که به کارخانه آبجوسازی سنت جان متعلق به خانواده اولاند فکر می کند، گفت: «ما از روز اول، 12 فوریه 1963، با Moosehead شریک بوده ایم. به من گفته شده است که خود آقای اولاند خطوط اولیه پیش نویس را وارد کرده است.

با یک اسکن سریع از میخانه روی شانه اش، او گفت که به راحتی می تواند نام همه را در هر میز بگذارد.

“تو این را نمی فهمی [in] بوشل گفت.

او گفت: “ما یک محیط شرکتی نیستیم، ما یک تجارت خانوادگی هستیم – خانواده من هر روز اینجا هستند.” “همه همه را می شناسند و این تفاوت است. ما اهمیت می دهیم.”

بوشل از مفهوم میخانه ای که در زمان گم شده است لذت می برد و گفت که هیچ گاه فشاری برای مدرن کردن یا تعقیب گرایش ها وجود نداشته است.

ما همیشه به دنبال چیز بعدی نیستیم، ما خوشحالیم که همانی هستیم که هستیم.”

غذاخوری کارمان

در طرف دیگر استان Carman’s است که به عنوان یک غذاخوری اساسی دهه 50 طراحی شده است، امسال نیز 60 ساله شد.

از کف‌های شطرنجی گرفته تا دکل‌ها و غرفه‌های وینیل قرمز، غذاخوری با مینی جوک‌باکس‌ها در هر میز تا زمانی که یکی از مالکان آن سوزی هاساک زنده بوده، مؤسسه‌ای در سنت استفان بوده است.

پدربزرگش پس از خروج از جنگل، غذاخوری را باز کرد، جایی که او آشپز کمپ چوبی بود. هوساک یادش می‌آید که با باربی‌هایش در زیرزمین بازی می‌کرد، در حالی که مادرش، که آن مکان را تصاحب کرده بود، میزهای طبقه بالا منتظر بود.

هوساک که اکنون با برادر و خواهرش صاحب غذاخوری است، گفت: «تغییر نکرده است.

افرادی وارد اینجا خواهند شد که 30 یا 40 سال است که اینجا نبوده اند و می گویند: “وای، مثل همیشه است.”

هوساک که از نوجوانی در رستوران کینگ استریت کار می‌کرد، می‌تواند تشخیص دهد که چه روزی از هفته بر اساس چه کسانی در غرفه‌ها حضور دارند – افرادی که با نام و نام خانوادگی و اغلب کل خانواده‌های بزرگ‌شان می‌شناسد.

اما او همچنین احساس مسئولیت می کند. Hossack گفت که بسیاری از افراد همیشگی او سالمندانی هستند که هر روز برای وعده های غذایی خود به Carman وابسته هستند. او گفت که وقتی مردم دو بار در روز در رستوران او غذا می خورند، به غذاخوری بستگی دارند.

او گفت: «ما غذای واقعی می‌پزیم. “ما هر شب غذا را در فر خود می پزیم، بوقلمون، گوشت گاو و خوک. ما این کار را به روش قدیمی انجام می دهیم. ما از ابتدا تغییر نکرده ایم.”

جدیدترین مورد روی دیوارها در میان تابلوهای قدیمی کوکاکولا و پلاکاردهای حلبی، گواهی شناسایی از استان است که 60 سال خدمت این غذاخوری را تایید می کند.

هاساک گفت: «خوب بود. ما آن را در رسانه های اجتماعی تأیید کردیم، اما به نوعی آمد و رفت. سپس مردم به نوعی دریافتند که این یک معامله بزرگ است.”

غذاخوری جو

رستوران جو در خیابان دوون، در ضلع شمالی فردریکتون، مکانی کوچک با پیروان وفادار است.

این ساختمان در یک زمان تنها 16 نفر را در خود جای می دهد. همه این صندلی‌ها روی پیشخوان هستند، جایی که می‌توانید غذای خود را در چند متری کباب‌پز تماشا کنید.

یون جونگ لی و همسرش سئونگ وون هان، شش ماه پس از اینکه 13 سال پیش از کره جنوبی نقل مکان کردند، این رستوران را خریدند.

“ما از کره جنوبی مهاجرت کردیم، ژانویه 2010. شروع کردیم [working] لی گفت این رستوران در ژوئن.

آنها منوی سبک خانگی را که جو به آن معروف است حفظ کرده اند و آن را با غذاهای سنتی کره ای، مانند بولگوگی و کیمچی تکمیل کرده اند. لی گفت خواهرش در مواقع شلوغی به او کمک می‌کند، اما در بیشتر موارد غذاخوری فقط توسط آن دو اداره می‌شود.

تاریخچه منوهای قدیمی این کسب و کار به سال 1941 باز می گردد، زمانی که آن را ناهار جو می نامیدند. سوابق بایگانی استان نشان می دهد که جو ناهار ممکن است زمانی از جای دیگری نقل مکان کرده باشد.

لی مطمئن نیست که غذاخوری دقیقا چه مدت کار کرده است، اما فکر می‌کند حدود «۷۰ یا ۸۰ ساله» است.

در دهه 1950، زمانی که برتون گرین 83 ساله در آنجا ایستاده بود، زمانی که پسر عمویش او و برادرش را برای یک روز به شهر آورد، به یاد می آورد که در آنجا غذا می خورد.

گرین گفت: «آن موقع ناهار جو بود. و هات داگ ها در آن زمان 10 سنت بود.

گرین گفت که طی دهه‌ها رفت و آمد رستوران‌ها را تماشا کرده است، اما جو باقی مانده است، که او آن را به رفتار دوستانه مجموعه‌ای از مالکانی که آن را اداره کرده‌اند نسبت می‌دهد.

گرین گفت: «این واقعاً یک معجزه است که در تمام این مدت در حال حرکت بوده است.