زمانی که اسلام مقاری همسر و دخترش را در اردن ترک کرد تا راه را برای زندگی بهتر در کانادا در سال 2018 هموار کند، او تصور کرد که آنها ظرف شش ماه به او خواهند پیوست – یک سال در اوج.
اما پنج سال بعد و اکنون در لندن زندگی می‌کند، مقاری همچنان منتظر است تا اداره مهاجرت، پناهندگان و شهروندی کانادا (IRCC) به درخواست پناهندگی خود رسیدگی کند.
مقری، پزشک اورژانس به مدت 12 سال در تعدادی از بیمارستان های مختلف در اردن و اخیراً در عربستان سعودی، گفت: «وقتی به اینجا نقل مکان کردم، 38 ساله بودم.
همسر میغاری، فاتن الشواهنه، اردنی است و او و دختر این زوج، آیلا هفت ساله، امروز در اردن زندگی می کنند.
میقری از خانه کوچکی در لندن که اجاره کرده بود، گفت: «من بهترین سال های زندگی دخترم را با او سپری نکردم.
مقاری اکنون در یک اتاقک زندگی می کند.
زمانی که به کانادا نقل مکان کرد، آیلا دو ساله بود. از آن زمان او را شخصا ندیده است.
من رویاهای زیادی دارم و فکر می کردم می توانم آنها را انجام دهم، اما شاید هنوز زمان آن فرا نرسیده است.– اسلام مقاری
بر اساس وب سایت IRCC، این وزارت در حال حاضر در حال بررسی بیش از دو میلیون درخواست – برای وضعیت پناهندگی، اقامت دائم و شهروندی است.
تقریباً 900000 مورد از این برنامه‌ها بخشی از یک حجم انبوه هستند و از استانداردهای خدمات خارج شده‌اند.
باربارا جکمن، وکیل مهاجرت مستقر در تورنتو، گفت: «مردم بسیار زیادی در موقعیت‌های مشابه هستند. “بی‌رحمانه است – هیچگونه تریاژ برنامه‌ها به دلایل بشردوستانه وجود ندارد.
او گفت: «مهاجران اقتصادی ابتدا و سریع پردازش می‌شوند؛ بقیه گاهی سال‌ها منتظر می‌مانند.
CBC News از IRCC درخواست کرد تا در مورد درخواست خانواده مقاری اطلاعاتی را دریافت کند و این پاسخ را دریافت کرد: “لطفاً توجه داشته باشید که خدمات روابط رسانه ای IRCC تحت تأثیر اختلال فعلی کار قرار گرفته است. به دنبال.” از بعدازظهر جمعه، هنوز هیچ پاسخ دیگری از IRCC دریافت نشد.
بیش از 155000 کارگر فدرال، اعضای اتحادیه خدمات عمومی کانادا، در 19 آوریل اعتصاب خود را به دلیل درخواست برای یک قرارداد جدید آغاز کردند.
یافتن کار معنادار سخت است
مغاری فلسطینی است و با بورسیه تحصیلی در دانشگاه اسلامی Omdurman، دانشکده پزشکی سودان تحصیل کرد. او در سال 2006 با مدرکی فارغ‌التحصیل شد که توسط فهرست جهانی دانشکده‌های پزشکی به رسمیت شناخته نمی‌شود و بنابراین دولت انتاریو نیز چنین نمی‌کند.
مقاری گفت که به همین دلیل، پزشک شدن در کانادا همیشه راه طولانی خواهد بود.
بنابراین در عوض، مقری امیدوار بود که به MBA خود در مدیریت مراقبت های بهداشتی بین المللی از دانشکده مالی و مدیریت فرانکفورت تکیه کند تا کار معناداری پیدا کند. (این مدرک همچنین شامل یک ماژول در محل در مدرسه بازرگانی جان هاپکینز کری بود که او در سال 2017 به پایان رساند.)
اما تا اینجای کار، شانسی نداشتیم.
مقاری گفت: آرزوهای زیادی دارم و فکر می کردم می توانم آنها را انجام دهم، اما شاید هنوز زمان آن فرا نرسیده است.
او همچنین گفت که بخشی از دلیل آمدنش به کانادا این بود که در یافتن یک بیمارستان مناسب برای پدرش در عربستان با مشکل مواجه بود و نمی‌خواست دخترش در موقعیتی قرار بگیرد که مراقبت‌های بهداشتی مناسب برای او پیدا کند. یک پدر و مادر بیمار
جکمن گفت که تجربیات مگاری در پیوستن خانواده اش به کانادا منحصر به فرد نیست.
او گفت: “آرزوهای بسیاری از آنها زمانی که به اینجا می رسند و با موانع غیر ضروری روبرو می شوند، از بین می رود.”
“شبکه شهرک سازی سازگار نیست، بودجه برای آژانس هایی که سعی در کمک به اسکان مجدد دارند امن نیست و آنقدر با نژادپرستی و بیگانه هراسی گره خورده است که اسکان موفقیت آمیز مهاجران و پناهندگان جدید را دشوارتر می کند.”
او افزود که مهاجران همچنین باید با بازار کار و اقتصاد بی ثبات دست و پنجه نرم کنند.
مگهری در طول همه گیری همه گیر برای سازمان پرستاران ویکتوریا (VON) به عنوان یک کارگر پشتیبانی شخصی (PSW) کار می کرد. در آن زمان، دولت فدرال به سرعت درخواست های اقامت دائم برای پناهندگانی را که مراقبت های بهداشتی مستقیم بیماران را ارائه می کردند، پیگیری می کرد.
مقاری در فوریه 2022 اقامت دائم گرفت.
در حال حاضر، برای تامین مخارج زندگی، Meghari به عنوان راننده Uber و Skip the Dishes مشغول به کار است. او همچنین خانه‌ها و ساختمان‌های آپارتمانی را تمیز می‌کند و رزومه خود را تکمیل می‌کند و در عین حال دوره دستیار بالینی را نیز می‌گذراند.
والدین از راه دور
سخت ترین قسمت جدایی از همسر و دخترش است.
Meghari چندین بار در روز با آنها چت می کند – آنها حتی در حال رشد چند نهال با هم هستند. مقاری به آنها آب می دهد در حالی که دخترش از پشت پرده تماشا می کند.
او گفت: “من نمی خواستم او از من جدا شود. من او را خیلی دوست دارم.”
“من خطوط ارتباطی بین من و او را حفظ می کنم. او تا زمانی که با من صحبت نکند به رختخواب نمی رود. وقتی از خواب بیدار می شود، وقتی از مدرسه برمی گردد – از زمانی که من به اینجا آمده ام چهار یا پنج بار در روز.”
