فقط با عنوان آن قضاوت می شود، “گزارش موجودی ملی“به نظر چیزی است که توسط یک خرده فروش مبلمان تولید شده است.

در واقع، این ممکن است دومین سند مهمی باشد که توسط دولت فدرال در هر سال منتشر می شود – که فقط از بودجه سالانه پیشی گرفته است.

حساب سالانه انتشار گازهای گلخانه ای کانادا در 14 آوریل منتشر شد، درست زمانی که بیشتر اتاوا بر روی این گاز متمرکز شده بود. شهادت بدون حادثه رئیس دفتر جاستین ترودو در جلسه استماع پارلمان درباره مداخله خارجی برگزار شد.

شش روز بعد، حتی با هیاهوی کمتر، وزیر محیط زیست استیون گیلبولت اعلام کرد که دولت تخمین خود را از “هزینه اجتماعی کربن”، یک محاسبه داخلی که برای انجام تجزیه و تحلیل هزینه-فایده مقررات فدرال استفاده می شود، به روز خواهد کرد.

در کنار هم، گزارش موجودی ملی و هزینه اجتماعی کربن، ریاضیات اجتناب ناپذیر تغییرات آب و هوایی را نشان می دهد. و آنها برخی از حقایقی را که از آخرین درگیری در جنگ پایان ناپذیر بر سر قیمت گذاری کربن در کانادا گم شده است، پر می کنند.

آخرین آمار انتشار گازهای گلخانه ای حداقل شامل برخی اخبار دلگرم کننده است. در سال 2021 (پردازش داده های انتشار همیشه کمی بیش از یک سال طول می کشد)، انتشار گازهای گلخانه ای کانادا در مجموع به 670 مگاتن رسید. این دومین کمترین مجموع سالانه از سال 1996 است.

مجموع سال 2021 نشان دهنده افزایش 12 میلیون تنی نسبت به سال 2020 است. اما از آنجایی که سال 2020 سال بسیار غیرمعمولی بود – در بیشتر اوقات سال، فعالیت افراد و مشاغل به شدت به دلیل محدودیت های بهداشتی همه گیر محدود شد – این مقایسه را به چالش می کشد.

یک نقطه مرجع بهتر ممکن است سال 2019 باشد. در آن سال پیش از همه گیری، انتشار گازهای گلخانه ای کانادا 724 میلیون تن بود.

خم شدن منحنی

سال 2021 نشان می دهد که انتشار گازهای گلخانه ای در کانادا در نهایت شروع به کاهش کرده است. این قطعاً دیدگاه گیلبولت است. او در این هفته گفت که “نکته اصلی این است که کانادا منحنی انتشار را به سمت پایین خم می کند.”

نتایج برای سال 2021 حداقل بسیار کمتر از پیش بینی های قبلی است که انتظار می رفت انتشار گازهای گلخانه ای در حال حاضر باشد. آ برآورد فدرال که در سال 2014 منتشر شد، تخمین زد که مجموع انتشار گازهای گلخانه ای کانادا در سال 2020 727 میلیون تن باشد. به روز رسانی منتشر شده در سال 2016، پیش بینی کرد که انتشار گازهای گلخانه ای کانادا بین 749 تا 790 میلیون تن در سال 2020 باشد.

از آنجایی که سال 2021 نیز تحت تأثیر محدودیت‌های بهداشتی همه‌گیر قرار گرفت، دشوار است که دقیقاً بدانید یک سال «عادی» چگونه به نظر می‌رسید – یا پیش‌بینی کرد که داده‌های سال 2022 ممکن است چگونه باشد. اما دیل بیوگین از موسسه آب و هوای کانادا در ارائه ای به کنفرانس آب و هوا در اتاوا در هفته گذشته گفت شواهدی وجود دارد که نشان می دهد سیاست های آب و هوایی اخیراً اتخاذ شده شروع به تأثیرگذاری کرده است.

او همچنین خاطرنشان کرد که “پیشرفت در سطح بخش متقارن نیست.” این یک دست کم گرفتن است.

در مقایسه با سال 2005، مجموع انتشار گازهای گلخانه ای کانادا 62 میلیون تن کاهش یافته است، اما این نتیجه ملی تفاوت های عمیق را در شش بخش اقتصادی پنهان می کند. مجموع انتشار گازهای گلخانه ای از 118 میلیون تن به 52 میلیون تن کاهش یافته است – به طور قابل توجهی با قطع تدریجی تولید زغال سنگ در انتاریو و آلبرتا.

در سوی دیگر طیف، انتشار نفت و گاز از 168 میلیون تن به 189 میلیون تن افزایش یافته است و اکنون 28 درصد از کل انتشار کانادا را تشکیل می دهد.

شرکت های بزرگ نفت و گاز می گویند که اکنون متعهد شده اند تا سال 2050 به انتشار گازهای گلخانه ای به صفر برسند.

مسیر 2030 – و سپس صفر خالص

با نگاهی به آینده، Beugin ده ها اولویت را شناسایی کرد، که سه مورد اول ایجاد “اطمینان سیاست”، ایجاد یک شبکه برق بزرگتر و تمیزتر و ایجاد “اطمینان انتشار گازهای گلخانه ای” برای نفت و گاز است. دومی از آن‌ها یک تعهد بزرگ است – اما ممکن است آسان‌ترین از این سه مورد نیز انجام شود.

اقداماتی وجود دارد که دولت ترودو می تواند انجام دهد تا به کسب و کارها و سرمایه گذاران اطمینان دهد که سیاست فعلی آب و هوا همچنان پابرجا خواهد ماند، مانند “قراردادهای مابه التفاوتاما در نهایت این به اجماع سیاسی بستگی دارد و این وجود ندارد – رهبر محافظه کار پیر پویلیور متعهد است که هم قیمت فدرال کربن و هم استاندارد سوخت پاک را لغو کند.

امیدهای دولت لیبرال برای ایجاد “اطمینان انتشار گازهای گلخانه ای” در بخش نفت و گاز اکنون بر روی قانون محدودیت انتشار دوخته شده است. که با چالش های سیاسی آشکاری همراه است. ایده کلاهک نیز بوده است مورد سوال قرار گرفت توسط برخی از کارشناسان برجسته سیاست آب و هوا در کانادا، که فکر می کنند یک لایه اضافی از مقررات است غیر ضروری و بالقوه معکوس.

اما اگر مسیر رسیدن به هدف کانادا در سال 2030 (کاهش حداقل 40 درصدی انتشار گازهای گلخانه ای کانادا کمتر از سطح 2005) و هدف صفر خالص در اواسط قرن به هیچ وجه تضمین نشده باشد، حداقل می توان راهی برای رسیدن به آن دید.

بر اساس تجزیه و تحلیل منتشر شده توسط موسسه آب و هوا در سال گذشته، سیاست های موجود انتشار گازهای گلخانه ای کانادا را تا سال 2030 به 589 میلیون تن کاهش می دهد که 149 میلیون تن بالاتر از هدف ملی است. هنگامی که سیاست های در دست توسعه در نظر گرفته شوند، شکاف به 93 میلیون تن می رسد. وقتی سیاست هایی که وعده داده شده گنجانده شوند، شکاف به 24 میلیون تن کاهش می یابد.

به عبارت دیگر، با اقدام سریع و موثر، اهداف کانادا به طور فزاینده ای قابل قبول خواهند بود. و چیزی که هفته گذشته گیلبولت بر آن تاکید کرد این است که چرا باید این انتشارات حذف شوند.

«هزینه اجتماعی کربن» معیاری است که تلاش می‌کند تا آسیب اقتصادی ناشی از هر تن انتشار گازهای گلخانه‌ای را تعیین کند – هزینه واقعی تغییرات آب و هوایی. بر اساس آخرین شواهد و علم، دولت فدرال برآورد داخلی خود را از این هزینه اجتماعی به 261 دلار در هر تن افزایش داده است.

این افزایش بزرگی نسبت به برآورد قبلی 57 دلار در هر تن برای سال 2023 است. همچنین به طور قابل توجهی بالاتر از قیمت فعلی کربن فدرال 65 دلار در هر تن است. (به نظر می رسید اسکات مو، نخست وزیر ساسکاچوان نا آشنا با هزینه اجتماعی کربن در هفته گذشته، اما این بخشی از سیاست کانادا و آمریکا برای بیش از یک دهه بوده است.)

آنچه در تحلیل سازمان برنامه و بودجه از قلم افتاده است

این دو واقعیت است – ضرورت کاهش انتشار و هزینه انتشار غیرقابل کاهش – که در آخرین دور مناظره در مورد ارزیابی افسر بودجه پارلمانی از مالیات کربن فدرال.

در یک گزارش سازمان برنامه و بودجه که ماه گذشته منتشر شد، هم تأثیر مالی و اقتصادی مالیات فدرال کربن و هم تخفیف‌های «مشوق اقدام اقلیمی» را که درآمد حاصل از این مالیات را به خانوارها برمی‌گرداند، ارزیابی کرد. از نظر مالی، سازمان برنامه و بودجه تأیید کرد که برای اکثریت قریب به اتفاق خانوارها، مبلغی که از طریق تخفیف دریافت می‌کنند، بیشتر از هزینه‌های مستقیم مالیات است – که ادعای اصلی دولت لیبرال در مورد این سیاست را تأیید می‌کند.

اما سازمان برنامه و بودجه همچنین دریافت که این مالیات به عنوان یک فشار بر اقتصاد کانادا عمل می کند – و زمانی که این ضررها بین خانوارها توزیع می شود، هزینه های اقتصادی از مزایای مالی بیشتر خانواده ها بیشتر می شود. این یافته ای است که محافظه کاران برای محکوم کردن این سیاست از آن استفاده کرده اند.

اما آنچه در گزارش سازمان برنامه و بودجه نادیده گرفته شده این واقعیت ساده (و اساساً غیرقابل انکار) است که به هر نحوی، انتشار گازهای گلخانه ای کانادا دارند به طور چشمگیری کاهش یابد. انتخاب بین اجرای مالیات کربن یا انجام هیچ کاری نیست. حتی اگر چنین بود، انجام هیچ کاری مستلزم هزینه های باورنکردنی خواهد بود.

تنها انتخاب مسئول بین تعیین قیمت کربن یا انجام کار دیگری برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای است – و اینکه چیز دیگری به ناچار هزینه‌هایی نیز به همراه خواهد داشت. اکثر اقتصاددانان به این نتیجه رسیده اند که تعیین قیمت کربن کارآمدترین (کم هزینه ترین) راه برای کاهش انتشار است.

اما صرف نظر از این، ارزیابی مالیات کربن فدرال در خلاء اشتباه خواهد بود زیرا کانادا در خلاء وجود ندارد.

حتی اگر پایین آمدن به ارتفاع 670 متری شروع خوبی باشد، همچنین یادآور این است که کانادا هنوز تا چه اندازه باید طی کند. و در حالی که چانه زنی سیاستمداران بر سر جزئیات سیاست اجتناب ناپذیر است، ریاضیات تغییرات آب و هوایی اجتناب ناپذیر است.