زمانی بود که ناتو به درصدها مشغول نبود.

در واقع، تقریباً برای ربع قرن اول وجود خود، انتشار سالانه هزینه‌های دفاعی ائتلاف غربی به صفحه‌گسترده‌ای یک صفحه‌ای می‌رسید که بدون هیچ اظهارنظر یا صلاحیت، بودجه دفاعی تعداد انگشت شماری از اعضا را فهرست می‌کرد. (امروزه این یک بازی چند صفحه ای، چند متریک و چند نموداری است.)

این روزها آن چهره ها تبعات سیاسی دارد. شاهد انفجاری است که پس از گزارش این هفته واشنگتن پست در گزارشی مبنی بر اینکه جاستین ترودو، نخست وزیر، به متحدان ناتو گفت که کانادا به معیارهای این ائتلاف مبنی بر صرف دو درصد از تولید ناخالص داخلی خود در امور دفاعی دست نخواهد یافت.

اما این معیار از کجا آمده است؟ چقدر معنادار است؟ و چه هزینه ای برای کانادا دارد؟

پاسخ سوال آخر تا حدودی آسان است.

دفتر بودجه مجلس در گزارش ژوئن 2022 به آن ضربه زد. سازمان برنامه و بودجه گفت که بر اساس برنامه فعلی، مخارج نظامی کانادا تا سال 2026-2027 به 51 میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. سازمان برنامه و بودجه گفت که برای دستیابی به هدف دو درصدی ناتو، “دولت کانادا باید 18.2 میلیارد دلار اضافی هزینه کند.”

این به معنای بودجه دفاعی سالانه تقریباً 70 میلیارد دلاری است. (اینکه آیا وزارت دفاع ملی توانایی صرف این مقدار پول را دارد یا خیر، سوال جداگانه دیگری است.)

طبق آرشیو ناتو، در سال 1974 بود که این اتحاد شروع به ردیابی هزینه های دفاعی کشورهای عضو به عنوان درصدی از اقتصاد آنها کرد.

نمودار مربوط به آن سال به چهار سال قبل از سال 1970 برمی گردد، زمانی که هزینه های نظامی کانادا در مقایسه با تولید اقتصادی آن در اوج خود بود – 2.7 درصد از تولید ناخالص داخلی.

بهتر از لوکزامبورگ

ناتو به عقب برگشت و تخمین ها را در سال های بعد اصلاح کرد. اما برای بودجه دفاعی کانادا به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی، پس از سال 1970 همه چیز در نزول بود.

اواسط تا اواخر دهه 1970، دوران تنش زدایی بود، دوران امیدبخشی که با تهاجم اتحاد جماهیر شوروی به افغانستان در سال 1979، که آغازگر برخی از سردترین لحظات اواخر دوران جنگ سرد بود، به پایان رسید. (سهم کانادا از 1.8 درصد تولید ناخالص داخلی در سال 1979 به 2.3 درصد در سال 1986 افزایش یافت).

اما در طول آن سال ها، هیچ کس در ناتو درباره یک هدف هزینه تعریف شده صحبت نمی کرد – کف، سقف یا هر چیز دیگری.

با این حال، کانادا تقریباً نیم قرن پیش از متحدان خود در هزینه های دفاعی عقب مانده بود. در سال 1974، کانادا حدود 2.4 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف ارتش کرد. این رتبه آن را از پایین در میان 14 عضو ناتو، بالاتر از لوکزامبورگ و درست پس از هلند، در رده دوم قرار داد.

دهه 1990 و انحلال اتحاد جماهیر شوروی شاهد سقوط این اعداد از صخره بود. بودجه‌های دفاعی نابود شد و کانادا حدود 1.2 درصد از تولید ناخالص داخلی را برای دفاع هزینه می‌کرد – که تقریباً همان جایی است که بودجه دفاعی امروز قرار دارد.

وقایع 11 سپتامبر و جنگ افغانستان آغازگر دوره جدیدی از بی حوصلگی آمریکا نسبت به هزینه های نظامی کانادا بود. احساس در واشنگتن این بود که متحدان به‌اصطلاح «سود سهام صلح» را درو می‌کردند، در حالی که ایالات متحده همچنان سهم بزرگی از هزینه‌های دفاعی جهان غرب را به دوش می‌کشید.

در سال 1999، ناتو طرح قابلیت‌های دفاعی را راه‌اندازی کرد، که – همانطور که سرویس تحقیقات کنگره ایالات متحده در گزارشی در سال 2007 اشاره کرد – هدف از آن آماده‌سازی اتحاد برای رویارویی با چالش‌های امنیتی نوظهور بود که ممکن است به انواع مختلفی از ماموریت‌ها نیاز داشته باشد، چه در داخل و چه فراتر از آن. قلمرو ناتو».

بر اساس این ابتکار، تفکر این بود که ناتو “باید اطمینان حاصل کند که سربازانش تجهیزات، تدارکات، حمل و نقل، ارتباطات و آموزش مناسب را دارند.”

این امر در نوامبر 2002 باعث ایجاد تعهد قابلیت‌های پراگ (PCC) شد که به این نام نامگذاری شد که رهبران ناتو در آن توافق کردند (حدس زدید) یک معیار بودجه برای کشورهای عضو تعیین کنند.

“سود سهام صلح” اضافه برداشت می شود

یک تحلیل آمریکایی گفت: «PCC برای استخراج تعهدات خاص و قابل اندازه‌گیری از کشورهای عضو تهیه شده است.

اما بر اساس یک مقاله تحقیقاتی که در سال 2019 برای آکادمی امنیت فدرال آلمان نوشته شد، تلاش دولت جورج دبلیو بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا برای اجباری کردن هدف شکست خورد.

در نتیجه، هدف دو درصدی، در بیشتر دوران وجود خود، بیشتر یک پیشنهاد بوده است تا یک هدف واقعی. بسیاری از کشورها، از جمله کانادا، تا حد زیادی آن را نادیده می گیرند.

در سال 2006 بود که رقم دقیق تعهد برای اولین بار در یک سند ناتو (در راهنمایی وزیران کمیته برنامه ریزی دفاعی) ذکر شد.

کارل هنیز کامپ، محقق، در یک مقاله سیاستگذاری آکادمی آلمانی با عنوان اسطوره های احاطه کننده دو می نویسد: «اگرچه در بیانیه اجلاس سران ناتو در سال 2006 در ریگا به این هدف اشاره نشده است، اما سران کشورها و دولت ها حتی در آن زمان نیز تعهد شفاهی دادند. درصد بحث: در مورد هزینه های دفاعی ناتو.

همه چیز در سال 2014 با حمله روسیه به کریمه تغییر کرد. در اجلاس سران ناتو در ولز در سال 2014، بیانیه ائتلاف گفت که اعضای ناتو که سهم آنها کمتر از دو درصد است، باید در دهه آینده – به عبارت دیگر تا سال آینده – به سمت آن حرکت کنند. در آن زمان، کانادا تنها 0.9 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف دفاع می کرد.

زبان سازش‌آمیز نه چندان دقیق بیانیه نشان می‌دهد که بحث‌های پشت درهای بسته میان اعضای ناتو در آن زمان تا چه حد خشمگین بود و تعداد زیادی از اعضای ناتو – از جمله کانادا – برنامه‌ای برای رسیدن به هدف نداشتند.

فشارها تنها زمانی افزایش یافت که دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور آمریکا انتخاب شد. او به طعنه معروفی (تهدید) کرد که از کشورهایی که به هدف دو درصدی نرسیدند دفاع نکند.

اگرچه الزام آور نیست و هیچ پنالتی وجود ندارد، کمپ استدلال کرد که معیار زندگی خود را به دست آورده است.

کمپ نوشت: «ناتو با این معیار موافقت کرده است، که طی سال‌ها این دو درصد را به یک عدد سیاسی تبدیل کرده است که بارها توسط همه متحدان تأیید شده است». از این رو، هدف دو درصدی از نظر سیاسی اثر الزام آور ایجاد کرده است، حتی اگر از نظر قانونی قابل اجرا نباشد.

رد کردن آن امروز به عنوان نامناسب، تقریباً ناگزیر باعث انتقاد می شود، به ویژه پس از اینکه بارها مورد تأیید قرار گرفت.

با این حال، کسانی هستند که استدلال می کنند که هدف یک معیار معیوب و نادرست است. آنها به این نکته اشاره می کنند که چگونه اقتصاد بسیاری از کشورهای عضو ناتو در طول همه گیری همه گیر وارد تانک شدند – که به طور مصنوعی تأثیر مخارج دفاعی را افزایش می دهد.

در گزارش اکتبر 2020 شورای آتلانتیک، یک اندیشکده مستقر در واشنگتن، آمده است: «ارتباط اقدامات مخارج با تولید ناخالص داخلی با ریسک نزولی عظیمی همراه است.

این واقعیت پیش از همه‌گیری توسط یونان تأیید شد، زیرا توانایی آن برای گذر از آستانه دو درصد – در سال 2019، یونان 2.28 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف دفاع کرد – به عدم رشد اقتصادی و هزینه‌های بالای آن در مناطقی مانند گره خورده بود. پرسنل.”