PEI ممکن است اولین جایی در کانادا بوده باشد که در آن کالسکه بدون اسب برای اولین بار در سال 1866 به جاده ها رفت، اما در سال 1908 اتومبیل ممنوع شد.

در آن زمان تنها هفت وسیله نقلیه در جزیره وجود داشت.

رئیس سابق باشگاه خودروهای عتیقه جزیره پرنس ادوارد می گوید که آنها بیشتر در مناطق شارلوت تاون و سامرزاید قرار داشتند. اما آنها در میان اکثر ساکنان جزیره چندان موفق نبودند.

رودی کروکن گفت: “ماشین ها در آن زمان صدا خفه کن نداشتند. آنها وسایل نقلیه بسیار پر سر و صدایی بودند، بنابراین ظاهراً اسب ها و مردم را می ترسانند.”

کتاب کروکن درباره تاریخچه خودروهای اولیه در PEI در سال 2017 منتشر شد. ممنوع کردن اتومبیل: ابزار مرگ.

پشت جلد برخی از اصطلاحات مورد استفاده برای توصیف اتومبیل در آغاز قرن را فهرست می کند – از جمله واگن های شیطان، مزاحمت های عمومی، و منبع خطر برای جان و مال.

موضوع به قوه مقننه کشیده شد و در آنجا پیشنهاد شد خودروها فقط سه روز در هفته در جاده ها تردد کنند.

کروکن، نخست‌وزیر وقت، فرانسیس لانگ‌ورث هازارد “تصمیم گرفت که اگر برای چهار روز هفته مشکلی وجود دارد، چرا تمام هفت روز هفته مشکلی ایجاد نمی‌کند؟ و او فکر نمی‌کرد که این مشکل به اندازه کافی پیش رفته باشد.” گفت.

“تعدادی از نمایندگان مجلس بودند که از خودرو حمایت کردند… آنها خواستار احتیاط شدند. “بیایید در اینجا خیلی عجله نکنیم. شاید ما بیش از حد پیش می رویم.”

ماشینش را سوار قطار می‌کرد و به شارلوت‌تاون می‌رفت و به اطراف می‌رفت.– رودی کروکن

کروکن گفت که سیاست وارد بازی شد، زیرا سال انتخابات بود.

کروکن گفت: “آنها به سرعت متوجه شدند که از آنجایی که افراد زیادی مخالف خودرو هستند، اگر از خودرو حمایت کنند و به آن رای دهند، به دنبال شغل جدیدی می گردند و در قانون PEI وجود نخواهد داشت.”

“وقتی نوبت به رای گیری رسید، همه اعضای قانونگذار به خودرو رای منفی دادند. بنابراین تنها جایی در جهان که خودرو را ممنوع کرد، اینجا در جزیره پرنس ادوارد بود.”

اندرو مک لین یک ستون روزنامه و پادکست به نام تاریخچه حیاط خلوت می نویسد.

او همچنین نگاهی دقیق به تاریخچه ممنوعیت خودرو در PEI انداخته است.

او گفت: «این نوعی ضربه به افراد ثروتمند بود، زیرا اقتصاد در آن زمان در رکود بزرگی قرار داشت.

“اگر گزارش‌های روزنامه‌ها را مرور کنید، متوجه می‌شوید که افراد دیگر خیلی خوشحال نبودند زیرا اسب‌های خود را ترسانده‌اند. PEI در آن زمان جاده‌های بسیار باریکی داشت… و آنها در واقع اسب‌ها را می‌ترسانند. و به نظر می‌رسید که واقعاً می‌ترسندند. رانندگان کالسکه‌ها نیز بسیار افتضاح است.»

کروکن گفت که برخی از خودروها پس از ممنوعیت برداشته شدند و برخی دیگر در انبار قرار گرفتند تا بعداً فروخته شوند.

اما جنبش قانونی شدن خودروها ادامه یافت. آنها در سرزمین اصلی محبوب بودند و سایر استان ها از گردشگری بهره می بردند.

در سال 1913، حزب تازه منتخب نخست وزیر جان ا.

کروکن گفت: «دوباره سر و صدای زیادی به پا شد و تعداد شگفت انگیزی از نامه ها به سردبیران روزنامه های مختلف نوشته شد که برخی موافق و بیشتر مخالف آن بودند.

ماتیسون تصمیم گرفت قبل از جلسات ناحیه مدرسه رای گیری شود، زیرا هر جامعه یک مدرسه دارد. کروکن گفت که بیش از 90 درصد از ولسوالی ها به بازگشت خودروها به جاده ها رای منفی دادند.

سپس دولت گفت که به هر جامعه ای اجازه می دهد تا در مورد منطقه خود حرف آخر را بزند.

کروکن گفت: «آنها به مردم اجازه می‌دهند تا در شهر، روستا، جاده‌شان عریضه‌هایی را دریافت کنند تا بتوانند خودروها را اداره کنند.

«مردمی که با آن مخالف بودند فکر می‌کردند که این به نوعی بود [a] راه پشتی برای بردن ماشین ها به جاده… اگر می توانستید با 75 درصد مردم طوماری برای حمایت از خودروها دریافت کنید، آنگاه می توانید ماشین را در روستای خود راه اندازی کنید.”

این تصمیم چیزی را ایجاد کرد که یکی از ساکنان جزیره از آن به عنوان “لحافی تکه تکه شده از جاده ها” یاد کرد.

کروکن گفت: “شما می توانید ماشین خود را از شارلوت تاون به سمت نورث ریور برانید. اما پس از آن نورث ریور ممنوعیتی خواهد داشت… پس باید یک کشاورز را استخدام کنید تا وسیله نقلیه شما را از طریق آن، شاید به کورنوال برساند.”

اندرو مک‌لین داستان فرانک تاپلین، کشاورز روباه اهل سامرزاید را روایت می‌کند که اجازه نداشت ماشینش را آنجا براند – اما می‌توانست در شارلوت‌تاون.

او می‌گوید: «او ماشینش را سوار قطار می‌کرد و به شارلوت‌تاون پایین می‌رفت و دور می‌چرخید و سپس قطار را به سامرزاید برمی‌گرداند.

کروکن می‌گوید در بیشتر موارد، به ندرت پیش می‌آمد که اتومبیل‌ها اسب‌ها را تا حدی که تصادف می‌کردند بترسانند.

او گفت: «تصادفات بسیار کم، در واقع، یا حداقل تصادفات بسیار کمی که گزارش شده است… تصادفات با وسایل نقلیه بیشتر بوده است، با خرابکاری مردم در خودرو.

کروکن گفت که داستان هایی از مردم وجود دارد که تیغه های ماشین چمن زنی قدیمی، تخته هایی با میخ یا حتی سیم خاردار را در جاده هایی که وسایل نقلیه مجاز بودند قرار می دهند.

در پایان، در سال 1919، خودروها در هر روز هفته، دسترسی نامحدود به تمام جاده‌های PEI داشتند.